نوشتن‌گاه

#جدال_با_مرگ نام فیلمیست که بنده دو ساله سعی دارم بسازمش - متاسفانه آه در بساط نداشتم - با کلی زحمت نجات یافته داستانم رو بعد از تلاش یک ساله پیدا کردم و بر خلاف قول اولیه اش حاضر نشد جلوی دوربینم بیاد - امروز به اجبار موجز و خلاصه این فیلم رو در 5 دقیقه ساختم. 

 لیست برخی فیلمهای مستند و داستانی تولیدی من، مجتبی قره باغی طی سالهای گذشته. غالبا این فیلمهارو برای سازمانها و ارگانهای دولتی ساختم که برای پخش داخلی بوده و در سایتها هم موجود نیستند.

مستند گرگها

مستند شهدای حج (پخش شده)

وقتی به آینده فکر کنی کم کار میشی

#دوباره_خوانی_پست_های_جذاب_قدیمی_نوشتن_گاه

سنگین است. احساس می کنم شانه هایم را می فشارد.

گاهی تمام سعیم را می کنم سربلند نکنم، اما همیشه اینطور نمی شود و آن لحظه، لحظه ی باخت است.

لحظه ای که گلوله میخوری. گلوله تیز تیز.

باید مرد باشی تا منظورم را خوب درک کنی.

وقتی از کناره ی عابر پیاده در حال عبور هستی. زمانی که به مغازه ای برای خرید می‌روی، وقتی در جمع میهمانان هایی هستی که شاید اولین بار است و یا شاید سالی یک بار آنها را می‌بینی.

وقتی کنار سکوی پارک، بیخ تئاترشهر نشسته ای و با دوستانت داری گپ میزنی یا زمانی که در کافه داری سیگارت را دود می کنی و دلستر خوش‌طعمت را آرام آرام می نوشی؛ به جز نگاه خدا همیشه یک نگاه که به سبکی نگاه خدا نیست، شانه هایت را سنگین می کند.

پلکهایت را البته بیشتر.

 معذبت می کند نگاه زنها.

آری!

معلوم نیست چگونه نگاه می کنند و چه در سر دارند!؟

به چه فکر می کنند که فکرشان سوار بر سوی نگاهشان به سوی جسم تو پرتاب می شود.

زن ها با نگاهشان چنان تو را می بلعند گویی لقمه غذایی بیش نیستی.

با حجاب و بی حجاب هم ندارد.

از هر نوع با هر تفکری.

بارها برای خود من پیش آمده که سرم را بلند کرده ام و از میان چادر سیاه روبرویم فقط دو چشم را دیده ام که بلافاصله از چشمهایم فرار کرده اند.

نمی‌دانم در کوی اخلاق بانوان هم هیزی معنا دارد یا نه!؟

نکند آنها به چشم برادری مردان را نظاره می کنند!؟

یا شاید لحظه ای شوی آینده‌شان را تجسم می نمایند در ذهنِ...

هر چه هست فقط کافیست تو سرت را بلند کنی و همان زن را نگاه کنی،آنگاه تو یک مرد هیز بدکرداری.

ویدئوی آنرمال
کاری از آذر خرم

به نام خالق زیبایی ها

به نام خداوند بخشنده مهربان 

روز طبیعت و تعطیلیش هم به پایان رسید

فردا شنبه نیست اما مثل شنبه روز خاصی است

قراره از تنبلی بکنیم و به دل کار بزنیم

شاید خسته کننده به نظر برسه اما...  نه هیچی، خواستم بگم

خسته کننده نیست

اما دیدم خودم حالم به هم میخوره در این روزمرگی ها سر کار برگردم 

دوباره هر روز سر کار برو و با یه عده احمق سرو کله بزن 

مسیر همیشگی رو در بازگشت به منزل پیش بگیر و با عده احمق سر جا به جا شدن تو مترو و اتوبوس بحث و جدل کن

برس خونه و با زن و بچه... 

وااااای، 

بیخیال

حرفم رو پس میگیرم و بر میگردم به چند خط بالاتر برای تصحیح مطلبم

شاید خسته کننده به نظر برسه اما نه خسته کننده نیست، دوباره میری سر کار و با بهترین همکارای دنیا چاق سلامتی میکنی، عصری تو مسیر برگشت تو پیاده رو به همه آدمها لبخند میزنی و اونا هم در جواب روی تو میبوسن. تو مترو مردم به خاطرت پیاده میشن تا تو سوار قطار بشی.

خونه که میرسی همسرت که دیگه خونه مادرش نرفته و تو خونه منتظرت نشسته، از پای دیکته گفتن به پسرت بلند میشه میاد به استقبالت.

اینطوری طراوت زندگی بیشتر میشه و دیگه از ۲۰ روز تعطیلی در اومدن برات رنج آور نمیشه.

آرزوی این بهترین رو برای شما هم دارم 

در رستورانی که این تابلوی چگوارا در کنار گاو و گاوچران بخشی از تزئینات داخلی آن است، برای بچه پولدارهای تهران "همبرگر لاکچری " سرو می شود به قیمت " دویست و پنجاه هزار تومان" . باور کنید دویست و پنجاه هزار! صاحب رستوران یک پسر بیست و دو ساله‌ی متولد آمریکاست که به قول خودش فقط برای سفر به ایران آمده ولی متوجه شده قیمت مغازه در لواسان مناسب است و تصمیم گرفته آن را بخرد و همبرگر لاکچری بفروشد. همین گولاخ که در امریکا " فوتبال آمریکایی " بازی می‌کرده حالا به ایرانِ پسابرجام بازگشته تا بخوبی نشان دهد "جزیره ثبات " به چه کسانی تعلق دارد؛ به کسانی که برای صد و شصت گرم همبرگر یک سوم حقوق ماهانه‌ی یک کارگر را پرداخت می‌کنند و هنگام عارق بعد