خاک پای حسین
خاک پاتم حسین
این البته نوعی مرام بازی و لوطی گری در ادبیات محاوره ای کوچه بازاریه
و برای نشون دادن ارادت عمیق قلبی فردی به فرد دیگر
بعد از سگتم حسین و آو آو این دست لوس کردن های ادبیات محاوره ای
خیلی هامون خیلی بار شنیدیم که حسین ع به سگ و سگ توله احتیاجی نداره
اگر با تفکر بهشتی و شریعتی، با نگاه مطهری آشنا باشید میدونید که به دور از هر گونه ادا و اصول روشنفکر نمایانه و به واقع از منظر روشنفکرانه نه حسین بن علی ع نه محمد عبدالله ص و نه حضرت حق هیچ کدام به دنبال خاک و سگ و دیگر مخلوقات نیستن و حتی پی نوکر و اربابی.
و البته این تضرع ما به درگاهشان از سر عشق و اشتیاق است چنانکه علی ع میگوید
انت المولا و انا العبد و هل یرحم العبد الا المولا
اما تمام این نوشته ها و یادداشت ها و گاهن مقالات درست سر بزنگاه و با فرارسیدن ماه محرم (همچون دستفروشانی فصلی که محصولات و کالاهای خود را نسبت به فصل تقاضا ارائه می دهند) منتشر می شوند و بازار گپ و بحث در این حوزه داغ می شود.
مخلص کلام که من رو وادار به نوشتن این یادداشت کرد،
حسین ع اندیشه می خواهد، تفکر. تفکر و اندیشه ای که به مقصد حق برسد حتی اگر در طول مسیر بارها منحرف شود.
شک می خواهد اما شکی که درست در لحظه ی حساس به یقین مبدل گردد. یقین در موضع حق طلبی.
حالا باز با این وجود، خاک پاتم حسین.
