نوشتن‌گاه

یک حرف کاملا جدی:

وقتی مطلب رو خوندم ودیدم از کسی دیگر است،خیالم کمی راحت شد! چون مطالب خودت رو قوی تر از این مطلب می دانم.دلیل؟  بی تعارف این نوشته ی یک ارادتمند آقای ده نمکی بود.! متنی که به جای دلتنگی های واقعی از هنر سینما و جایگاهش در قبل وبعد از انقلاب ومقایسه درست و نقد وچرائی حال و روز سینمای فعلی ما ، یک نفر را نمره بیست داده و دربست سینمای ارزشی انقلاب را به نام او سند زده است.غافل از اینکه مخاطبی که سن وسالی از او گذشته و از سینمای ارزشی شکل گرفته در اوایل انقلاب و سینماگرانش مختصر اطلاعاتی دارد، هرگز نمی پذیرد که با یک طرفه گفتن، ذهن جوانان را به مطلب  خودش سنجاق کند.دراین مطلب،بسیار سطحی به نق زدن اما با قیافه حق به جانب پرداخته وبرای خالی نبودن عریضه(کاش عریضه بود) نام چندسینما گر ارزشی را آورده است ولی بسیاری را خیر. اینکه چرااز ارزشها غافل شدیم و به اینجا رسیدیم در آژانس شیشه ای هست ولی اینکه توسط چه کسانی تداوم پیدا کرد را درآثار مرحوم ملا قلی پور،بخصوص در قارچ سمی می توان دید. نام ملا قلی پورآمد(خدارحمتش کند)کسی که هم روشنفکرنماها و هم متحجرین نتوانستند حرفش را تحمل کنند.سینماگرارزشی که از هر بابی که سخن گفت بر او تاختند.چون حرف جدی او تنزل سطح تفکر وسلیقه ها را هدف قرار میداد.بحث گیشه هم مدنظرش نبود.اما توسط همان روشنفکرنماها ومتحجرین درشورای بازبینی فیلمنامه و بخشهای نظارتی اورا به حاشیه راندند همین طور حاتمی کیا ودیگران را . امروز مخاطبی که آن مسائل را نمی داند وخسته از فیلمهای پوچ وبی محتوادر سینما وتلویزیون وخرد شده در زیرفشار تنشهای اجتماعی و سیاسی می رود و اخراجی ها را میبیند ومیخندد،نویسنده محترم آن را در زمره فیلمهای ارزشی وپرافتخار نیاورد که لودگی حاکم برآن به شیوه خودش گیشه را هدف گرفته واین در ساخت قسمتهای بعدی اثبات شد.شاید بگویند مگر نمیشود مردم را خنداند و هم از ارزشها دفاع کرد؟ باید گفت بله. ولی به چه شیوه ای؟ به شیوه مثلا ایتالیائی ها؟ آنها فیلمهای کمدی ضد جنگشان سراسر لودگی و تمسخر خودشان است.چون آنها ملتی هستند که در جنگ تحقیر شدند ولی ما تحقیر نشدیم.در جنگ آسیب دیدیم اما تحقیر نشدیم چون جواب گلوله رابا گلوله دادیم وسلحشوری فرزندانمان عزت را تا ابد برایمان ارمغان آورد.حال به شیوه ایتالیائی ها بیائیم وبا کمی تغییر درلحن گفتار(آنهم به مدد گذشتن سالها و فروکش کردن غیرتها) اخراجیها بسازیم(که اگر چنین فیلمی در همان اواخر جنگ هم ساخته میشد سینمایش را آتش میزدند) وبا لودگی وتمسخر خود و اهداف دفاع مقدس و ابله نشان دادن دشمن ،سیر دل مخاطب طنز ندیده را ،بخندانیم و  وانمود کنیم فیلمی ارزشی را نمایش داده ایم؟ میشود مخاطب را خنداند و ارزشهای جامعه را ترویج کرد مثل لیلی با من است(با کمی اغماض)که البته زبان آن طنز موقعیت است. یا همین مهرجوئی که از او یاد کرده اند(گرچه بابسیاری از آثارش مخالفم) اجاره نشینها را ساخت که طنز وارزشهای اجتماعی را همزمان داشت وکلاس درسی  است برای خودش،ولی اخراجیها ظنز یا کمدی موقعیت نیست،بیشتر صحنه های آ ن تمسخر محتواست واگر چندصحنه جنگی آن راجدا کنیم دیگر لازم نیست در موردش چیزی بنویسیم.اگردر جواب اینهمه تهاجم سینمائی به انقلاب و فرهنگ وکشورمان اکنون جواب در خوری داده نمی شود دلیلش این است که خودمان ازمهمترین رویدادهای کشورمان اینگونه فیلم میسازیم. برای رویدادهای جدی کشور باید فیلم جدی ساخت و ارزشها را حفظ کرد.ما جواب تهاجم را با تهاجم داده ایم وتجربه خوبی داریم اما چه شد که در  سینمای ما بین فیلمهای ارزشی باز مانده وشکارچی شنبه بیش از یک دهه فاصله افتاد یا طنز اجاره نشینها دیگر تکرار نشد.باز بر میگردیم به اینکه زمانی بود که گیشه هدف نبود ولی با استقبال مخاطب گیشه هم تاحدودی بدست می آمد اما امروز فروش بیشتر هدف است و راه رفتن به سیاق  ومیل مشتری! امروز یعنی بعداز جنگ مدیریت ما حوصله کشمکش وایستادن برسرارزشها را ندارد و فقط در حد وظیفه  وچارت سازمانی اش عمل میکند واین دور شدن از محتوا وارزشها را در سینما وتلویزیون وبقیه هنرهای نمایشی میتوان دید و همچنین رانده شدن سینماگران به سمت بیگانه گرچه زمانی بسیاری از فیلمسازهای مادرحال وهوای انقلاب وجنگ، فیلمهای ارزشی میساختند اما با عدم تحمل کوچکترین انتقادی درآثارشان مواجه شدند و بی مهری ها دیدند و از آن حال وهوا دور شدند... هنوز فرصت هست .فیلمسازهای جوان ومستقل را جدی بگیریم واز اندیشه های خوب آنهاهم استفاده کنیم همانطور که اوایل انقلاب به آنها میدان دادیم ولی این بار تحمل انتقاد را داشته باشیم.

موفق باشید.اگر توضیحی لازم بود درخدمتیم.