این داستان را حدودا ده سال پیش نوشتم
کرم خاکی
یکی بود، یکی نبود غیر از خدای مهربون هیچ کس نبود. روزی روزگاری کرم خاکی که در میان خاکها زندگی می کرد، خسته و کوفته سرش را از میان خاکها بیرون آورد. با خود گفت: آخه این چه زندگی است که من دارم. هر روز خاک، خاک، خاک .
کرم به گریه و زاری پرداخت و رو به خدای خویش گفت: خداوندا! تو مقدر نمودی که من کرم خاکی باشم هر روز خاک بخورم و خاک پس دهم و در خاک فرو روم . خدایا حال آرزویی دارم که تنها تو می توانی آن را برآورده سازی. آرزو دارم که روشنایی آب را ببینم و در آب بمیرم.
خداوند آرزوی کرم خاکی را برآورده نمود و کرم خاکی وارد آب شد. چشمانش از روشنایی آب بینا شد. مست آب شده بود. آنقدر آب نوشید که تبدیل به کرم چاق و چله ای شد و پوست خاکی اش به سفیدی گرایید. هشت پایی که از آنجا می گذشت نگاهی به او انداخت و گفت: «تو اینجا چکار می کنی؟ از اینجا برو» کرم خاکی گفت: « از اینجا بروم؟ حالا که به آب رسیدم رهایش کنم؟ امکان ندارد.» هشت پا گفت : «خودت میدانی از من به تو گفتن بود.»
کرم خاکی در آب می رقصید و طنازی می نمود. ماهی بزرگی که کرم خاکی را زیر نظر گرفته بود به او نزدیک شد و سر صحبت را باز کرد. کرم خاکی از عطش بی نهایت خود می گفت. کرم خاکی جز آب هیچ نمی دید و ماهی جز کرم. کرم خاکی مست آب و ماهی مست کرم. کرم از ماهی خواست تا از روشنایی آب برایش بگوید. ماهی که آن کرم چاق و چله هوش از سرش بریده بود از آب برای او سخن می گفت و با هر نکته ای که باز می گفت حلقه ای از بدن کرم را می بلغید. کرم چنان از خود بیخود شده بود که درد را حس نمی نمود. شاید هم به روی خود نمی آورد تا ماهی دست از گفتن باز نکشد. ماهی تکه تکه کرم را می بلعید. تا آنکه کرم خاکی نیمه جان شد. روبه ماهی کرد و گفت: « ماهی، آیا شرم نمی کنی؟ »
ماهی خنده ای سر داد و گفت: « از تقدیر شکایت مکن عزیزم. » کرم گفت: « تقدیر من برآنست که در آب بمیرم تو نیز باش و تقدیر خویش را ببین.»
ماهی کرم را بلعید . ناگهان دردی وجودش را فراگرفت. قلاب ماهیگیری دهان ماهی را درید. پسرک ماهیگیر خوشحال و خندان قلاب را بالا کشید. لحظه ای بعد ماهی بر روی خاک جان داد. پسرک ماهی را برداشت و به سمت خانه حرکت کرد.
تقدیم به آنان که رنج زیستن در دنیای فانی را چشیده اند. اولیایی
