دیگر کاری از دست عیارو رابین‌هود بر نمی‌آید. باید یک رودیون رومانوویچ راسکولنیکوف از قصه‌های داستایوفسکی به کشور ذهنت حلول کند تا بشود با تبری بر دست، انتقام سالها خونخواری زالو صفتان فاسد نظام را که چهره‌ی واقعی انقلاب را به منزجرترین حالت، فاسد و متعفن کرده‌اند با کوبیدن و کوفتن بر سرشان گرفت و چهره‌ی شهر را از لوث وجود موش‌هایی که (به قول نرگس ابیار در ابلق) تا روی تخت خواب ملت نیز رفته‌اند پاک نمود.
وصف این کتاب رو زیاد شنیدم. انقدر که نوشته بودن باید عاشق باشی و مزه عشق را چشیده باشی؛ انقدر که نوشته بودن باید یکی عاشقت شده باشد تا بفهمی ناستنکا در کجای داستان قرار داره.
کتاب در یک سوم ابتدایی کمی ثقیله که اون هم به خاطر اوهام ذهنی راوی بود. درست از جایی که داستان ناستنکا شروع میشه، عاشقانه های رمان پای به میدان میذارن. داستانی عاشقانه که در انتها می تونه اشک های شما رو جاری کنه. یکی از ویژگی های داستان اینه که شما رو مجبور به حدس و گمان هایی درباره شخصیت ها میکنه گویی شاید داستایوفسکی قصد شوکه کردن خواننده رو داشته، اما در آخر متوجه میشید که نه اینطور نیست و داستان روال واقعی رو داره پیش میره و خیلی پیچیدگی و در هم ریختگی نداره.
پیشنهاد میکنم حتما بخونید.
اگر علاقه دارید میتونید این رمان رو اپلیکیشن های کتابخوان مثل طاقچه و فیدیبو مطالعه کنید.
تکه ای از داستان:
وای که چقدر شادی و شیرین‌کامی انسان را خوشرو و زیبا می‌کند. عشق در دل می‌جوشد و آدم می‌خواهد که هرچه در دل دارد در دل دیگری خالی کند. می‌خواهد همه شادمان باشند، همه بخندند، و این شادی بسیار مسری است.
