چند روزیه موزیک اخیر احسان دریادل رو مدام گوش می‌دم. موقع ورزش ترانه ریمیکس محسن چاوشی خیلی میچسبه اما این لعنتی نمیدونم چرا و قضیه‌اش چیه! می‌دونی یه جورایی مثل اونایی که بی دلیل هوس شیرینی میکنن و هی میخورن و دلشون رو نمیزنه.
نمیدونم چی تو موزیکشه! حتی ترانه تقریبا جلف و سبکی هم داره چه از نظر ادبی چه از نظر بیان در جملات کاربردی دیالوگ های روزمره‌‌مون. به هر حال فعلا یه حس غریب از دل موزیکش دارم می‌گیرم. انگار تو کور سوی تاریکی یه سری چراغ رنگی خاموش روشن میشن. چشماتو که محکم میمالی سیاه میشن و توش فشفه روشن میشه! یه چیز تو همون مایه هاست و اما دلم هم کمی قنج میره. نمیدونم چرا...
bayan tools- ۰ نظر
- ۱۱ دی ۰۲ ، ۱۵:۱۶
