اولیایی :: نوشتن‌گاه

عهد

دعای عهد در تقدیر انسان موثر است.

امام خمینی قدس سره

یکی از وصیت های آن مرد بزرگ قرائت دعای عهد به نیابت ایشان بعد از وفاتشان بود.

۰ نظر
۱۴ خرداد ۹۳ ، ۲۱:۴۹

منصوره اولیایی

کرم خاکی

این داستان را حدودا ده سال پیش نوشتم

کرم خاکی

یکی بود، یکی نبود غیر از خدای مهربون هیچ کس نبود. روزی روزگاری کرم خاکی که در میان خاکها زندگی می کرد، خسته و کوفته سرش را از میان خاکها بیرون آورد. با خود گفت: آخه این چه زندگی است که من دارم. هر روز خاک، خاک، خاک .

کرم به گریه و زاری پرداخت و رو به خدای خویش گفت: خداوندا! تو مقدر نمودی که من کرم خاکی باشم هر روز خاک بخورم و خاک پس دهم و در خاک فرو روم . خدایا حال آرزویی دارم که تنها تو می توانی آن را برآورده سازی. آرزو دارم که روشنایی آب را ببینم و در آب بمیرم.

خداوند آرزوی کرم خاکی را برآورده نمود و کرم خاکی وارد آب شد. چشمانش از روشنایی آب بینا شد. مست آب شده بود. آنقدر آب نوشید که تبدیل به کرم چاق و چله ای شد و پوست خاکی اش به سفیدی گرایید. هشت پایی که از آنجا می گذشت نگاهی به او انداخت و گفت: «تو اینجا چکار می کنی؟ از اینجا برو» کرم خاکی گفت: « از اینجا بروم؟ حالا که به آب رسیدم رهایش کنم؟ امکان ندارد.» هشت پا گفت : «خودت میدانی از من به تو گفتن بود.»

کرم خاکی در آب می رقصید و طنازی می نمود. ماهی بزرگی که کرم خاکی را زیر نظر گرفته بود به او نزدیک شد و سر صحبت را باز کرد. کرم خاکی از عطش بی نهایت خود می گفت. کرم خاکی جز آب هیچ نمی دید و ماهی جز کرم. کرم خاکی مست آب و ماهی مست کرم. کرم از ماهی خواست تا از روشنایی آب برایش بگوید. ماهی که آن کرم چاق و چله هوش از سرش بریده بود از آب برای او سخن می گفت و با هر نکته ای که باز می گفت حلقه ای از بدن کرم را می بلغید. کرم چنان از خود بیخود شده بود که درد را حس نمی نمود. شاید هم به روی خود نمی آورد تا ماهی دست از گفتن باز نکشد. ماهی تکه تکه کرم را می بلعید. تا آنکه کرم خاکی نیمه جان شد. روبه ماهی کرد و گفت: « ماهی، آیا شرم نمی کنی؟ »

ماهی خنده ای سر داد و گفت: « از تقدیر شکایت مکن عزیزم. » کرم گفت: « تقدیر من برآنست که در آب بمیرم تو نیز باش و تقدیر خویش را ببین.»

ماهی کرم را بلعید . ناگهان دردی وجودش را فراگرفت. قلاب ماهیگیری دهان ماهی را درید. پسرک ماهیگیر خوشحال و خندان قلاب را بالا کشید. لحظه ای بعد ماهی بر روی خاک جان داد. پسرک ماهی را برداشت و به سمت خانه حرکت کرد.

تقدیم به آنان که رنج زیستن در دنیای فانی را چشیده اند. اولیایی

۱ نظر
۱۳ خرداد ۹۳ ، ۱۶:۱۰

منصوره اولیایی

آرامش دل - اتصال انسان به خدا

پیامبر اکرم صل الله علیه و آله و السلم:

نیکی چیزی است که نقس به آن مطمئن باشد و سینه در برابر او آرام گیرد و گناه چیزی است که در سینه بگردد و در دل جولان داشته باشد، هرچند دیگران به خوبی آن فتوا داده باشند.

وسائل الشیعه، ج27، ص 166.

نفخ روح خدایی در انسان، نظیر انزال قرآن از سنخ آویختن است؛ نه مانند فرستادن باران که از قبیل انداختن باشد.

آیت الله جوادی آملی ، تفسیر انسان به انسان ص 165.

۰ نظر
۱۲ خرداد ۹۳ ، ۰۶:۵۵

منصوره اولیایی

زن و سیاستهای فرهنگی

سیاستگذاریهای فرهنگی دولت های پیشین در قبال زنان تغییرات و تحولاتی در سرنوشت جامعه به وجود آورده است. هر دولتی دغدغه های فرهنگی خاصی در حوزه زنان دنبال می کند. برای نمونه به جملاتی از یکی از سیاستگذاران فرهنگی اسبق اشاره می کنم.

«رشد زن به قیمت نابودی خانواده است، و وقتی خانواده نابود شد، جامعه هم رشدی نخواهد داشت و جامعه، جامعه رشد یافته‌ای نخواهد شد. حفظ جامعه و تحکیم خانواده به قیمت رشد نیافتن زن است و این خانواده که زنش رشد نیافته است نمی‌تواند یک جامعه به هم پیوسته و سرافراز و سربلند بسازد که این دو وضعیت به معنای پارادوکس است»

مفروض این است که رشد زن به معنای حضور او در خارج از خانه است که این مسئله منجربه آسیب هایی برای خانواده می شود. در نتیجه ایشان پارادوکس رشد زن و استحکام خانواده را مطرح می کنند که به گونه ای باید این مسئله حل شود.

چندی پیش برنامه ای از شبکه اول سیما پخش می شد که در آن با زنان شاغل در خارج خانه و همسرانشان مصاحبه می شد. در این گزارش مردان با افتخار از اشتغال زنان خود در خارج خانه یاد می کردند. در این برنامه اشتغال زن نوعی ضرورت و مایه مباهات تلقی می شد.

گفتمان اشتغال زنان با بازی با کلمات قوت گرفت.

رشد زن= اشتغال زنان

مشارکت اجتماعی زنان= اشتغال زنان

زنی که اشتغال ندارد نا خواسته در در جه پایین تری نسبت به

زنان خانه دار قرار می گیرد.

تناقض میان رشد زن و استحکام خانواده، و به معنای دقیق‌تر حضور

ادامه مطلب...