پنجشنبه, ۱۶ دی ۱۴۰۰، ۰۶:۱۸ ق.ظ
نامهربانی
بخشی از غزل بسیار زیبای استاد شهریار عزیز رو تقدیم میکنم:
خیلی دوست داشتم مصرع اخر رو دست ببرم توش و اونطور که دوست دارم تغییرش بدم اما فکر کنم انچه که منظور منم هست در همون مصرع هست.
...
سالها شد رفته دمسازم زدست اما هنوز
در درونم زنده است و زندگانی می کند
با همه نسیان تو گویی کز پی آزار من
خاطرم با خاطرات خود تبانی می کند
بی ثمر هر ساله در فکر بهارانم ولی
چون بهاران می رسد با من خزانی می کند
طفل بودم دزدکی پیر و علیلم ساختند
آنچه گردون می کند با ما نهانی می کند
می رسد قرنی به پایان و سپهر بایگان
دفتر دوران ما هم بایگانی می کند
"شهریارا" گو دل از ما مهربانان نشکنید
ورنه قاضی در قضا نامهربانی می کند
